Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κομμάτι για την ΑΕΚ νιώθω σαν να έχουν περάσει από πάνω μου… οδοστρωτήρες. Τα διοικητικά και αγωνιστικά προβλήματα έχουν στείλει την ομάδα στα πολύ χαμηλά πατώματα. Ευγενικό αυτό. Την έχουν στείλει στο υπόγειο. Ο προπονητής λέει στους παίκτες ότι έχουν μείνει αυτοί, ο ίδιος και ο Δημητράδης και στους δημοσιογράφους ότι δεν υπάρχει κανείς τον διώξει. Οι μέτοχοι διαρρέουν την δυσαρέσκειά τους, την ώρα όμως που μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και απεργάζονται σχέδια για την επόμενη μέρα αναζητώντας συμμάχους. Ο Πέτρος Παππάς δεν βρίσκει πρόεδρο και περιμένει τα αποτελέσματα του οικονομικού ελέγχου για να προχωρήσει. Κανείς στο προσκήνιο. Το να γράψουμε για μία ακόμα φορά για την ψυχολογία των φίλων της ομάδας δεν θα κάνει κανέναν σοφότερο. Όλοι όσοι ζούμε στο ευρύτερο «πλαίσιο» της «κιτρινόμαυρης» κοινωνίας ζούμε –ο καθένας με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα- μία κατάσταση που μοιάζει με… βάλτο.
Βλέπουμε μία ομάδα να χάνεται και να αμφισβητείται από τους πάντες. Οι αντίπαλοι όχι απλώς τη κοιτάζουν στα μάτια αλλά μάλλον δεν της δίνουν καν σημασία. Για τους διαιτητές είναι σαν να μην υπάρχει. Για τους ίδιους τους ανθρώπους της μοιάζει με παιχνιδάκι που δεν ξέρουν τι να το κάνουν. Οι μέρες περνάνε και λύση δεν βρίσκεται. Ο Άγιος Βασίλης μοιάζει μία κάποια λύση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου